- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Yazamamak demişken, bir okuyucunun bana yolladığı maili aktarıyorum:
"Yazar olmayı düşlediğim günlerde bir fikir vardı aklımda, bir izlenim, bir çıkarım. Eğer kimse olabilirsem, herkes olabilecektim. Sığ idrakımla ulaştım bu düşünceye. Herkes olabilirsem de yazabilecektim. Ne de olsa kurgu zordu, sahici de değildi hiçbir zaman. Pekiyi nasıl kimse olacaktım? Büyük soru. Hiçbir zaman bilinçli bir şekilde cevap vermedim bu soruya. Ama öylesine, belki de içgüdüsel, yaşayarak cevapladım bu soruyu.
Neydi o cevap?
Kendimle çeliştim, büyük çeliştim hem de.
Mesela tiksindiğim bir yaşamın içine girdim.
Önce bunu ahlaki yapımla çelişmeyecek bir paradigmaya soktum. Bir gözlemciydim mesela.
Sonra gözlemcinin yalnızlığı içerisinde kuruntular yarattım, yaratının en incesi.
Bu kuruntular beni içten içe çürütürken, o yabani ortamda, sahip olduklarımı yaktım, teker teker.
Anılar, sevinçler, arzular, bilinenler, bilinmeyenler. Ne varsa. Yaktıklarımla ısındım, azla yetindim.
Sonra bu yaratı öyle bir olgunluğa erişti ki hiçbir zaman dolmamış o boşluğa yerleşti.
Kuruntu bilememeye, bilememek korkuya dönüştü.
Ben de, halihazırda keskinleşmiş gözlemcilik yeteneğimle bunu deştim.
Elbet bir gün elime yüzüme bulaştı.
Artık kontrolden çıkmış bir canavarın yaratıcısı ve sorumlususuydum.
Yaşamaya devam edecektim, elimde değildi bu. Bir hayvanın yaşama arzusu tahmin ettiğinden de güçlü. Yabani ortamda artık o kadar yabani değildim.
Ama yabani ortamı değil, algımı ve değerlerimi evcilleştirdim.
Geçmişte olduklarım, kaç kişiysem artık, artık birer gölgeydi.
Tabii ki zaman da benin lehimeydi. Sabit noktalarım, neredeyse herkesi terk etmeme rağmen ardımda bırakamadığım o birkaç insan da yoluna devam etti. İncinmenin kiniyle ben de uzaklaştım.
Neredeyse sahip olduklarımın tamamını tükettim o vahşi soğukta. Geçmişim yok, çocuktum artık.
Tepki veremiyordum çevrende olup bitene.
Çünkü tepkiye sebep olacak ne eski ahlak yapım kalmıştı ne de yeni değerler sistemi yaratabilmiştim.
Belki de yarattım, ama geçmişteki o kalabalığın gölgesi, benim acizliğim karşısında, kıskançlık, nefret ve kin şeklinde bu değerleri aşağılıyor, yok sayıyordu.
Yabani ortamı, bu ortamdaki hayvanları kibirle tersliyordu.
Ama sahte bir gülümseme ile.
Ama kafa sallamalar, omurgasız onaylamalar ile.
Artık kimse değildim, herkes de değildim,
Sadece bir ölü."
Bir yazar, yazabilmek için bunu yapar mı? Hayır, bence aklında kurar bunu. Bu 'yaratı'daki akıl almaz güzelliği. Kabullenilemeyen yıkımı yani acıyı, nefreti ve kini. Ta ki bu genç karakter, bir ölüye dönüşene kadar. Sonra da yazar, bu faili meçhul cinayetin öyküsünü yazar benim gibi.
Not: Bu okuyucu adına, cevapsız bıraktığımız tüm kadınlardan özür diliyorum.
