Beyaz Saçlar

Derste, minibüste, yemekhanede, veya sokakta -yani insanlar arasında- erekte olduğumda uyguladığım bir yöntem vardı. Belki yaratıcı değildi ama bunu çocukken öğrendim ve çok sık kullandım.
Şöyle ki, gözümü kapatır ve kendime üç kelimeden oluşan bir emir veririm. Teker teker, her hecesine vurguyla:

"Düşün, anneannem, öldü."

Birkaç imge, resim belirir zihnimde. Gülen bir yüz, gözler kapalı. Bir basma elbisenin belli belirsiz desenleri. Başörtüsü sıyrılmış, bembeyaz saçlar. Sonra soğukluk, bir ürperti.

Sonra kendime gelir ve gözlerimi açarım. Ereksiyonum geçmiştir ve rahatça ayağa kalkarım. Çevreme boş gözlerle bakar, imgeleri gerisin geriye itelerim.

Bugün yine kendime bu emri verdim:

"Düşün, anneannem, öldü."

Yalnız bu sefer erekte değildim. Tekrardan:

"Düşün salak, anneannem, öldü, haydi."

Silik imgelemlerim gelmedi. Bu sefer ise kendime:

"Beyaz saçlar, küçük bir çene, yumuşak eller. Haydi!" 

Olmadı, hiçbir şey hissedemedim. Halbuki öleli iki ay oluyor.